ฉัน (ไม่) รู้สึกอะไร เลิกบอกว่าเราจะกอดกันหลังฉันร้องไห้ ฉันจะร้องไห้แล้วกอดตัวเอง

ภัทรานิษฐ์ จิตสำรวย | Patranit Jitsamruai

ขนาด:300×240 ซม.
เทคนิค: สื่อผสม วีดีโอและงานจัดวาง
ปีผลิต: 2020

Size: 300×240 cm.
Technic: video and installation
Year: 2020

concept

สุข เศร้า เหงา กลัว และอีกเกินจะนับคือสภาวะอารมณ์ที่หลากหลายอันเป็นผลกระทบจากความสัมพันธ์ ซึ่งซ้อนทับด้วยกฎเกณฑ์ทางสังคมที่กำกับการแสดงออกถึงอารมณ์ของมนุษย์ในสังคม มนุษย์ล้วนต้องการพื้นที่สำหรับเผชิญกับสภาวะอารมณ์แท้จริงของตนเอง(อย่างเป็นส่วนตัว) หากแต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ในสังคมแห่งการควบคุมและการกดอารมณ์ที่แท้จริงของตนเอง เราไม่ได้รับอิสระแม้แต่ลองทำความรู้จักกับสภาวะอารมณ์ของตนเองอย่างตรงไปตรงมา

The struggle is real in emotionally suppressive society. Often, we second-guess ourselves in our expression of grief and other emotions. At times, we fail even to try to contemplate.

เราเริ่มเรียนรู้ที่จะร้องไห้ก่อนหัวเราะ ย้อนกลับไปวัยเด็กถึงเบญจเพส ในความสัมพันธ์ทุกรูปแบบ กับพ่อ แม่ ลูก พี่ชาย น้องสาว เพื่อน หรือคนรัก เรามองเห็นตัวเองถูกอีกคนบอกให้เช็ดน้ำตา ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้องห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล และแน่นอนที่สุดว่าไม่เคยง่ายตั้งแต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา การก้าวผ่านความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ของชีวิตในแต่ละช่วงวัยไม่เคยง่ายอีกเลยเมื่อเราถูกควบคุมกระทั่งน้ำตา น้ำตา คือสิ่งที่คอยสร้างความชุ่มชื้น ลดความระคายเคืองให้อวัยวะที่ทำให้เรามองเห็น รวมถึงระบายอารมณ์ อีกแง่หนึ่งน้ำตาอาจเป็นตัวแทนความเป็นมนุษย์ที่เราทุกคนล้วนมีเหมือนกัน เหล่านี้จึงกลายเป็นผลงานภาพเคลื่อนไหว และการจัดวางทางศิลปะ ว่าด้วยความเคยชินของมนุษย์ผู้ไม่เคยได้รับอิสระทางอารมณ์

At the beginning of life, we learn to cry before we learn to laugh. But growing up, we are used to being told to wipe our own tears by family members, friends or lovers. It’s not easy to hold our tears and it’s not easy once the tears come out. Stepping through changes in the walk of life has never been easy when everything is controlled down to our tears. Tear, is a lubricant which helps easing irritation to your seeing eyes and release our emotions. Tears also stand for a part of humanity that we all share. This inspires the creation of this piece as a motion picture with installation illustrating a human being who is taught to be apathetic to her own emotions.